Yuvarlanmak demişken babamın hikayelerinden biri geldi aklıma. (babamın hikayeleri de olmasa ne yapacaktım acaba) Afedersiniz, iki eşek karşılaşıyor ve bir önceki günlerinin nasıl geçtiği ile ilgili olarak kendi aralarında sohbet ediyorlar. Biri diğerine diyor ki:
Lan, gardaşlık dün bir çayır buldum. Karnımı tıka basa doyurdum. Çimen öyle lezzetliydi ki anlatamam. Yani senin anlayacağın felekten bir gün çaldım.
Bunun üzerine diğeri diyor ki:
Bunda o kadar abartacak ne var ki?! Altı üstü çayır çimende otlamışsın. Ben, dün bir küllük buldum bir ağnandım, bir ağnandım ki keyfimi anlatacak kelime bulamıyorum. Bunca yıllık ömrümde böyle mutlu bir gün geçirmedim.
Yani sizin anlayacağınız Cumhuriyet Gazetesi muhabiri parkları yuvarlanma yerleri derekesine düşürmekten hiç rahatsız olmamış. Gazetenin başlığı buralara yapılan harcamaların suiistimali üzerine olsa anlayış ile karşılayacağım. Ama doğrudan şehirlere yapılan parkları “yuvarlanma mekanları” olarak görmek ne kadar ilkelliktir anlatamam. Dahası parka gidenleri yuvarlanmaya gitmiş kişiler olarak tasvir ediyor, haberin başlığı.
Halbuki bugün dünyada şehirlerin gelişmişlikleri kişi başına düşen yeşil alanları ile doğru orantılı olarak ölçülmektedir. İnsanların şehir hayatından bunaldıkları zamanlarda kendilerini atacakları yeşil alanların, yani park ve bahçelerin hemen yakınlarında olması ne kadar yarayışlıdır. Çocuklarımızın koşup oynayabilecekleri ağaç ile, yeşil ile içli dışlı olabilecekleri parklar belki de belediyelerin yaptığı en hayırlı hizmettir denebilir. Ama zihniyete bakın ki şehirlerde yapılan devasa park alanları olan “millet bahçeleri”ni “yuvarlanma mekanı” olarak görüyor. Ön yargı ve garez insanı ne kadar kör ediyor?
Haberde bir millet bahçesinin resmi de var. İnsanın buranın yapımına nasıl itiraz edersiniz diyesi geliyor. Sorsan ve karşılıklı sohbet etmeye kalksan sözde yeşil dostluğunu ve çevreciliği kimseye bırakmayacak olan bu muhabir, attığı başlığın kendisini ele vereceğini düşünmeden nasıl da fütursuzca kalem oynatmış. Ne diyelim insan dilinin altında, yazar kaleminin ucunda gizliymiş.
